donderdag 3 september 2015

sprakeloos

de hele avond al loop ik rond met een hoofd vol vragen.  op zich niet zo anders dan de meeste avonden, want stil is het nooit in mijn hoofd, maar vandaag is het met een beklemd gevoel want ik ben bang dat ik vandaag een stukje onschuld van mijn dochters verwoest heb. 

gewoonlijk luister ik enkel naar het nieuws op de radio, enkel in uitzonderlijke gevallen zal ik het laat-avondnieuws nog eens opzetten of het nieuws even opvragen via de tv-theek. enerzijds omdat ik om 19 uur gewoonlijk met een heleboel andere zaken bezig ben, anderzijds omdat ik het niet altijd even boeiend vind en vaak ook omdat ik niet telkens geconfronteerd wil worden met alle miserie in de wereld. en ik wil ook mijn meisjes afschermen van en beschermen tegen alle gruwelijke beelden die je te zien krijgt.  ik wil zo graag geloven in het goede in de mens, en dat is nu niet bepaald de boodschap die je daar te horen krijgt. 

gisteren zag ik echter 1 bepaalde foto verschijnen in mijn overzicht op facebook. eentje die me naar de keel greep en niet meer losliet. 


dus vandaag besloot ik, net klaar met eten, om toch even het nieuws op te zetten, ook al vermijd ik dat als de kinderen nog op zijn. 
de kans om nog even tv te kijken, ook als wat het geen kinderprogramma, lieten ze zich niet ontglippen en ze kropen gezellig even op schoot. 
een kwartiertje eerder had ik net nog een preek afgestoken tegen de jongste dochter, die niet van haar volkorenspaghetti wou eten, over mensen die geen eten hebben. de preek maakte niet veel indruk. de dochter ging liever van tafel met honger, dan te eten. 

maar goed, daar zaten we dus, gezellig bij elkaar, veilig en warm en drie van de vier met een gevulde buik. toen de eerste beelden van de vluchtelingen getoond werden, voelde ik hun ongeloof, hun verwarring. tijdens de hele uitzending vuurden ze de ene na de andere vraag af, helemaal verbijsterd. 
armpjes werden om mijn nek geslagen en steeds weer stelde mijn meisjes dezelfde vraag: "waarom doen die mensen dat? waarom zus, waarom zo? " ik zag in hun ogen het onbegrip, de angst en ik begon me af te vragen of het wel zo verstandig was geweest om hun mee te laten kijken? want ik had een idee aan wat ik me kon verwachten, zij niet. zij hebben nog het pure van een kind: naief en vertrouwend in het mooie en goede. 

 eenmaal in bed, na een verhaaltje, bleven de vragen komen. en ik had maar beperkte antwoorden. 
onze oudste, de gevoeligste van de twee,  huilde, maar had geen woorden om uit te leggen waarom. en ik had geen woorden om haar te troosten. dus liet ik haar uithuilen en hield haar vast, terwijl ik over haar haren streek, me ondertussen afvragend of het verstandig was dat ik haar liet mee kijken? 

tegelijkertijd was ik zo dankbaar dat mijn kinderen in een veilige omgeving opgroeien, dat ik haar kon troosten, dat ze veilig in haar bedje lag. om me daarna meteen weer af te vragen of ik nu een stukje onschuld en vertrouwen vernield heb? of  ik er juist goed aan gedaan heb om hen wat bewuster te maken van de niet altijd zo mooie wereld om hen heen?  

mijn hart en hoofd zitten dus vol vragen, maar eigelijk is dat nog altijd een luxeprobleem denk ik, want al die andere moeders en vaders hebben vast een heleboel andere vragen en zorgen in hun hoofd en hart. want uiteindelijk is dat nog altijd wat we allemaal zijn: mensen, ouders en kinderen, ongeacht nationaliteit. 

10 opmerkingen:

  1. ik weet ook niet goed wat ik hier op moet schrijven... Ik word al dagen lang kwaad van reacties ten opzichte van vluchtelingen. Vluchtelingen die voor hun en ook vooral heel veel voor hun kinderen een veilige thuis zoeken...of misschien is thuis al veel gezegd en is het beter als we zeggen plaats. Als ik dan alle reacties lees veelal negatieve dan vraag ik mij af of die mensen met hun commentaren zich dan echt niet afvragen wat zij zouden doen als ze in de plaats van de vluchtelingen waren. Je kruipt niet zomaar in een boot met tich anderen en laat je leven achter je...om de onzekerheid tegenmoet te gaan

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel herkenbaar! Ik kijk ook niet naar het nieuws om dezelfde redenen. De laatste tijd is het erg confronterend met de hele vluchtelingencrisis. Kotsmisselijk word je van de negatieve reacties op Facebook. Social media is op zo'n momenten bijzonder asociaal, ikke en de rest kan stikken. De onzekere, bange mensen die zich heel sterk voelen achter hun computer. Maar als je denkt hoe wanhopig die vluchtelingen zijn om hopelijk ergens nog een kans te krijgen, hopen dat er anderen zijn die menselijk en medelievend genoeg zijn om hen op te vangen. Om hun kinderen op zijn minst een kans te geven. Ik zou ook niet goed weten hoe ik mijn kinderen dat kan uitleggen. Een dikke knuffel geven, denk ik, zoals je deed. Moeilijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey, karrewiet van ketnet deed er gisteren stukje over. Online te herbekijken, dacht ik. Misschien biedt dat antwoorden op kindermaat?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hey, karrewiet van ketnet deed er gisteren stukje over. Online te herbekijken, dacht ik. Misschien biedt dat antwoorden op kindermaat?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hey, karrewiet van ketnet deed er gisteren stukje over. Online te herbekijken, dacht ik. Misschien biedt dat antwoorden op kindermaat?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel herkenbaar, ik worstel ook al dagen met de gevoelens hierover en met de enorme machteloosheid. Gisteren oo Facebook ook iemand die echt gewoon schandalige uitspraken deed. Ik snap zoiets echt, maar dan ook echt niet. Zo triest. Ik heb wel opgezocht hoe we kunnen helpen. Storten etc kan natuurlijk, maar er zijn veel andere dingen ook, bv. Hulpgoederen naar asielcentra brengen. Dus ik bel straks naar de twee dichtstbijzijnde asielcentra en ga horen wat ze nodig hebben, en probeer dat dan in te zamelen. Een hele kleine druppel, maar dan kan ik tenminste iets doen. Het helpt niemand ginderachter, het helpt de mensen op de bootjes en treinen en ... Niet, het brengt geen dode kinderen, moeders en vaders terug. Maar ik wil gewoon als mens iets doen, al was het maar om zelf me ietsje beter te voelen. Ik snap ook gewoon niet dat we als land en als Europa niet beter kunnen dan dit, dat is onze luxemaatschappij in deze tijden echt onwaardig. Enfin, ik denk dat je gevoel door heel velen ook gedeeld wordt! Je omschrijft het heel mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wij kijken met onze kinderen wel naar het nieuws (ook al zijn ze nog maar 4 en 6). We keken eerst naar het gewone journaal, maar omdat dat zoveel té expliciete beelden geeft (van lijken, mensen vol bloed) zonder waarschuwing starten we nu met karrewiet en kijken dan verder naar het gewone journaal. Wij vinden het belangrijk dat ze begrijpen dat veel andere kinderen, dichtbij en ver weg, het niet goed hebben. En dat de wereld groot en gevarieerd is, dat er verschillende manieren zijn om te leven, dat er veel leuke dingen gebeuren maar ook minder leuke dingen. Karrewiet brengt het meestal heel toegankelijk en niet al te expliciet en goed geduid (bijvoorbeeld bij de aardbeving in Nepal legden ze uit wat een aardbeving was en dat België niet op een breuklijn lag, waardoor hier niet zo'n grote aardbevingen voorkomen). Soms komen er veel vragen, soms letten ze helemaal niet op, soms relativeren ze dingen dood. Maar het geeft je als ouder wel de kans om op dingen in te gaan (die ze soms toch oppikken), linken te leggen met zaken die ze op school doen (spullen inzamelen voor mensen in opvangcentra,...), zaken te duiden, uit te leggen waarom je mensen geen pijn mag doen,... En het nieuws stopt altijd met de sport en zo'n faits divers, waardoor onze jongens toch altijd met iets positief kunnen afsluiten. Het is soms (heel) confronterend, maar uiteindelijk zitten ze wel in een warme zetel, met hun buikjes gevuld, dicht bij hun ouders en maken ze het allemaal zelf niet mee. Ik hoop dat het zorgt dat ze later als mens verder durven en kunnen kijken dan hun eigen welvarende leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Heel herkenbaar je verhaal. Ik schreef er gisteren op mijn facebook een stukje over, gewoon omdat het van mijn hart moest. Ik word letterlijk ziek van de vele reacties die getuigen van onverdraagzaamheid. Onze kindjes kijken zelden tv, en zeker geen nieuws, maar we proberen over 'grote' dingen zoals dit wel op kindermaat te vertellen. Liefst midden op een dag, want de oudste ligt anders heel de nacht wakker. En een deel van ons eindejaarsbudget gaat steeds naar een goed doel, dat we als gezin kiezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. aan de rand van het water
    vind het kind dit maal geen
    geluk. de ogen krampachtig

    open gesperd in de hoop
    op een beter leven aan
    de overkant. maar hoe ook

    aan pril leven een einde
    komt. als de boot kapseist.
    en het laatste handje -hoop

    doet leven- als zand uit de
    armen van je vader glipt.
    stil kijk jij ons nu aan

    en vraagt met open ogen
    hoe dit ooit kon gebeuren
    - nooit meer mag gebeuren.

    BeantwoordenVerwijderen

bedankt om hier mee te lezen. ik hoor graag jullie opmerkingen en/of reacties